Ülkemizde halen temel olarak iki tipte çocuk yetiştirilir. Bu çocuk yetiştirme tarzlarına tarımsal benzetmelerle meyve çocuk ve toprak altı gövde çocuk diyebiliriz. Yani ilk yetiştirme tarzında çocuğumuz elma olarak yetişirken, diğer çocuğumuz ise adeta bir patates olarak yetişir.

Bu çocukların temel farkları biri dalın ucunda yetişir ve zamanı gelince ağaçtan kopar ve bağımsız olarak kendi ağacını yaratır, kendi meyvelerini yetiştirir. Ancak patates çocuğumuz ise ana gövdeye bağlı bir yumru olarak büyür ve ruhsal ve fiziksel anlamda asla gövdeden kopamaz. Tek derdi kendisinin bağlı olduğu gövdeyi beslemek, daha da büyütmektir. Zaten gövde, yani çocuğun ailesi de kendisinden maddi manevi sürekli destek bekler ve hatta onu sömürür.