- İnsanlar kötü…
- Bu köy, şehir, memleket bitmiş…
- Benim gibilere bu dünyada yer yok…
- Siyah giysem toz, mavi giysem söz… Ne yapayım çıplak poz mu vereyim?
Elbette dış koşulların da bizi gerileten etkilerine maruz kalırız. Ama tekrar eden başarısızlıklar sonunda mecburen kendimize döner bir sorarız; "Ezik miyim ben! Neden bir türlü bu konuda bir yere varamıyorum?"
Bu algının eziklik ile alakalı abartılı kısmını geçersek, insanın bir işi bir türlü yapamadığını ve bu durumda kendisiyle ilgili çözümlemesi gereken bir detay olduğunu fark etmesi, başarısızlıkların dönüp kendimize bakma güdüsüne yol açması iyidir. Buradaki sorun eziklik değil, zihinsel körlüktür!
Hepimizin sabit fikir ve tutumları vardır. Kimilerimiz bunu ne olursa olsun yolumuzu değiştirmemek şeklinde ortaya koyarız. Kimimiz ise, yolu değiştirsek de yürüme şeklimizi değiştirmeyerek. Yani kimimiz ille de belirli bir tanımı, insanı, konumu hedefimize koyar ve ondan bir türlü vazgeçemediğimiz için, başka varılacak şeyleri göremeyiz. Bu yüzden de ne taktığımız yere ne de bir başka yere varamayız. Kimimiz de sürekli başka bir konumu, durumu, insanı kafaya takar. Ama hedef seçerken hep bizdeki belirli bir kara noktaya dokunan şeylere yönelir, yani aslında aynı plağı çalmaya, aynı eksikliği gidermeye, aynı düğümü çözmeye çalışırız. O yüzden hedef değiştiriyor olmamız aslında bir değişiklik sayılmaz. Hatta hangi hedefi seçersek seçelim, buna koşarken kullandığımız yöntemler bile hep aynıdır!
Örneğin; ısrarcılığımız, aceleciliğimiz, ya da tembelliğimiz, sarsaklığımız, öğüt almayışımız, ilk terslikte olumsuza bağlayışımız, hata yapma korkumuzu abartılı bir özgüvenle gizleyişimiz ya da hata yaparım diye adım atamayışımız, ille de onay ve destek arayışımız, bazen verilen desteği reddedişimiz… Yani karakter haline getirdiğimiz alışkanlıklarımız.
Sonra da kendimizi yeriz; Ezik miyim, yetersiz miyim, sevilmiyor muyum? Eğer bir şeylerin peşinden umutsuzca koşuyor ama bir türü ulaşamıyor gibi hissediyorsak, kendimize şu soruları soralım.
- Ben bu yoldan neden vazgeçemiyorum? Beni korkutan, kaygılandıran, kendimi ya da hayatı yok saymama neden olan düşünce nedir? Bu düşünce kalıbına saplanıp kalmak zorunda mıyım?
- Ben bunu neden istiyorum? Benim için daha uygun bir alternatife yönelmek yerine neden bu yönde ısrar ediyorum? Buna gerçekten ihtiyacım var mı?
- Bu saplantıyı tatmin edersem, hangi gerçek eksiğimi kapatmayı umuyorum? Peki bu eksiklik hissinin kaynağı ne?
- Ben bu eziklik ve yoksunluk hissini dıştan gelen geçici kazanımlarla gidermeye çalışmak yerine, kaynağını iyileştirsem, benim için daha iyi olur mu?
- Ben ne yaparsam yapayım, hangi hataları tekrar ediyorum?
- Kendimde, seçimlerimde, tutumumda görmeyi reddettiğim eksiklik ne?
- Bu arzudan, bu yoldan ya da bu tutumdan vazgeçsem, ne kaybederim? Başka türlüsünü denemek zarardan dönmek olacaksa bunu yapmamda ne sakınca var?
Çok güzel bir ifadedir. Alışkanlıklarımız karakterimize, karakterimiz ise kaderimize dönüşür! Bazen tutum değiştirmeyi kabul ettiğimizde kaderimizin de değiştiğini hayretle görebiliriz.
junoastrology.com
