"Stone Rollin" Raphael Saadiq
60’ların müziğini layıkıyla yeniden yorumlayan şarkıcılara bayılıyorum. Bir-iki favori adamımdan biri Saadiq (favori kadınım Sharon Jones). Albüm baştan sona blues, funk, soul ve R&B’nin en şahane örnekleriyle dolu. Dinlerken “Bu şarkı en az 50 yıllık” diyebilirsiniz. Ama değil.
Neden sevdim? Çok enerjik, çok klasik. Ne zaman dinlesem ya da çalsam muhakkak birileri gelip “Bu neydi?” diye sorar. Trafikte en büyük desteğim.
"The English Riviera" Metronomy
Adı gibi bir albüm. Yağmurlu, karanlık bir ülkede yaşayan bir grup tarz sahibi müzisyenin güneşli Fransız Rivierası’na referansı, özlemi gibi bir şeyler. 80’lerin popunu anımsatan elektronik dokunuşlar, synth-pop havaları, yer yer pek sevdiğim funk hissiyatı. Bu albüm hemen bir tür altına sokulamayacak kadar karmaşık birmüzikal ve psikolojik yapıya sahip.
Neden sevdim? Karmaşık, insanı yavaş yavaş ele geçiriyor, sonra esiri yapıyor.
"Bad As Me" Tom Waits
Yılın sonuna doğru geldi ama tam geldi. Tom Waits 60 yaşında ve hâlâ bir vahşi hayvanın enerjisine sahip. 2004’ten bu yana yeni besteler içeren ilk albümü ve kendisine üstat Keith Richards, Flea ve Primus’tan Les Claypool eşlik ediyor.
Neden sevdim? Tom Waits yokuş aşağı gacırtılar gucurtular çıkararak devrilen dev bir kamyonun içinde camdan kolunu çıkarmış, sigarasından sakin bir nefes alan umursamaz adam gibi. Bu albüm sevilmez mi?
"Mirror Traffic" Stephen Malkmus and the Jicks
Punk olmadan punk olunabiliyor ya hayatta. Malkmus benim gözümde öyle biri. Yırtık pırtık giyinmez ama lafı gediğine koyar. Öyle de bir müzikle yapar ki kayıtsız kalamazsınız. Grubu The Jicks’le yaptığı 2001’den bu yana beşinci albüm. Prodüktör Beck aynı zamanda bir Malkmus hayranı.
Neden sevdim? Malkmus’ın yaptığı klişesiz, kirli gitar tonu ve düşündüğünü çatır çatır söylemesi yeter. Bence bu adamın yaptığı bütün albümleri dinleyin.
"Blood Pressures" The Kills
Blues-rock-hard rock gibi laflar edebilirim ama tam anlatmıyor. The Kills bu müzikleri evirip çevirip davul ve gitarda elini korkak alıştırmadan acayip iyi bir garaj sound’u elde ediyor. “Blood Pressures”Kate Moss ablamıza damat verdiğimiz gitarist Jamie Hince ve şarkıcı Alisson Mosshart’ın kaya gibi rock albümü.
Neden sevdim? Kafanız bozuk olduğunda bir deneyin, anlarsınız.
"In the Grace of Your Love" The Rapture
Baştan sona seviyeyi düşürmeyen şahane bir dans/rock albümü. Yılın en baba indie dans hit’i de burada: “How Deep is Your Love?”
Neden sevdim? Ticari olmayan, işlenmemiş bir sound’a sahipler. Bu estetiği seviyorum. Yıl boyu yürüyüşte, sporda kulaklıktan eksik olmadı.
"Yuck" Yuck
Bu ilk albümleri. Bu yıl neredeyse her şeyin bir revival’ı oldu. 60’ların, hard rock’ın... Yuck da 90’lar alternatif rock revival tadında. Wedding Present ya da My Bloody Valentine gibi grupları dinleyenler demek istediğimi anlayacak.
Neden sevdim? Kirli gitar sound’uyla oluşturulan pop kafası hoşuma gitti. Eğlenceli bir albüm bu.
"Father, Son, Holy Ghost" Girls
Folk seviyorsanız bir sürü açılımı olduğunu da bilirsiniz. Kovboy şarkısı söyleyen oduncu gömlekli adamlar da, Devendra Banhart gibi avangart sanat tipleri de folk kategorisine giriyor bugün. Girls Devendra tarafına yakın.
Neden sevdim? Şarkı formatından giderek uzaklaşan, popüler işlerin iyice “çıstak”a döndüğü bir ortamda Girls iyi bir alternatif. "How Can I Say I Love You"yu dinleyin mesela, anlarsınız.
"Take Care, Take Care, Take Care" Explosions in the Sky
Artık böyle albümler çok ender. Ancak takip ettiğimiz bir-iki post rock ekibinden gelebiliyor. Büyülü bir dünyanın kapılarını açan, insanı hayallere sürükleyen bir albüm bu. Ticari bir şey beklemeyin. Boyut atlamaya hazır olun. Öyle bir müzik.
Neden sevdim? Bir albüm bütünlüğüne sahip albüm gibi albümler artık pek yok. Tek tek şarkıların yükseldiği dönemde birbiriyle iç içe geçmiş, art arda anlamlı şarkıların olduğu bir albüm varsa etrafta ben severim (Not: Bu yıl yayımlanan iki baba post-rock albümü var. Biri bu, diğeri Mogwai’nin “Hardcore Will Never Die But You Will”i. Biri listede ama diğerini anmazsam haksızlık olurdu sanki)
"Last Night On Earth" Noah and the Whale
Ben İngiliz gruplarının muhakkak Beatles’tan gelme halini sevenlerdenim. Ama Noah and the Whale Beatles’la pek ilgili değil. Bana daha ziyade R.E.M.’in Belle & Sebastian’la karışımı gibi geliyor kulağa.
Neden sevdim? Evde zaman geçirirken yormamasını ve solistleri Charlie Fink’in hafif kallavi sesini benimsedim.
