Ekip üç aydır Amy Winehouse üzerine çalışıyor. Oyunun yönetmeni Ceren Ercan, “Onu buradan kendimizden anlamaya çalışıyoruz. Ona bakarak kendimizi anlamaya çalışıyoruz” diyor. Bireysel ve kolektif metin parçalarının iç içe geçtiği bu performansı, Amy Winehouse’a ithaf eden ekiple konuştuk.
Amy Winehouse ile ilgili bir oyun yapmaya nasıl karar verdiniz?
Ceren Ercan: Belgrad konseri sonrasında başladık bu iş üzerine konuşmaya. İnsanların Amy’nin ölüm tarihi üzerine bahis sitelerinde ortaya para koydukları bir zamandı. Bir süredir tiyatrodan, hayattan ve kurulu düzen fikrinden sıkılmıştım. Hissizleşiyordum yavaş yavaş. Bir tür 30 yaş krizi diye düşünüp geçiştirdiğim boşlukta bir bahardı, yola nasıl devam edeceğimi kestiremediğim. Bir tür inançsızlaşma. Belgrad konserinde karşısında ondan işini yapmasını bekleyen bir kalabalığın önünde ‘safe bed’ diye tekrarladığı an için başladım bu işe aslında. Sonrasında bu dönemin üstesinden ancak Amy’yi anlamaya çalışarak gelebilirmişim gibi hissettim.
Genç yazarlar var aranızda. Siz yazarların Amy Winehouse’a bakış açısı nasıl?
Nazlı Bulum: Amy bir çok yönden hayatta durmaya cesaret edemeyeceğim kadar güçlü bir şekilde duruyordu. Kendimle ilgili dertlerimi Amy’yle duygudaşlık kurarak söylemek bana çok iyi geldi.
Fehime Seven: Sürüden ayrılanı kurt kapar korkusuyla sürekli sürünün içine girmeye çabalamaktan yorulmuştum. Sürekli kurt kapar korkusuyla yaşamak çok gereksiz diye düşünüyorum şimdi. Onu Amy Winehouse yapan korkusuzluğu ve cesareti bence. Kendini farklılaştırma çabası değil bu, kendisi olabilme, kalabilme uğraşı. Lise sondayım ve bu yıl sınava gireceğim. Oyun sürecinin hayatımın bir dönüm noktası olabilecek, psikolojik olarak zorlayıcı bir dönemime denk gelmesi de önemliydi. Agresyonumu kontrol edemediğim bir dönemde Amy’nin zaman zaman kontrolsüz olması bana kendi kontrol duygumu fark ettirdi. Agresyonumu kontrol edemediğim yerdi dışarda hissettiğim yer. Başka biri, Amy Winehouse gibi biri üzerinde görünce bu hali kendini izlemiş oluyorsun. Amy’yi anlamak için ona sürekli baktığında kendine de bakıyorsun. Bu süreç aslında hiç olmadığı kadar kendime baktığım bir süreç oldu, en zayıf yerlerimden.
Ayris Alptekin: Beni rahatlattığını düşünüyorum. Normlara uymasa da ona her baktığımda normalleştiğimi hissediyorum. Yaptığım şeylere karşı geliştirdiğim vicdanı hafifletiyor. Beni sıkıştıran gözü öldürdüğünü düşünüyorum. Amy’nin varolma biçimini estetik ve derin buluyorum. Gündelik hayatta sıkıştığı yerde savunmasız kaldığında o kadar çıplak durabilmesi beni gaza getiriyor. Bazen çok Amy gibi hissettiğim için bazen de hiç hissetmediğim için onu bu kadar çok seviyorum. Bu tamamen kendimle yüzleştiğim bir süreç oldu. İlk önce canımı acıtacak kadar kendimle yüzleştiğim sonrasında günahıyla sevabıyla moduna bağlandığım.
Albina Özden: Ben Amy’ye benzediğimi düşünüyorum. Onunla buradan ilişki kuruyorum. En azından onu gerçek hayatta tanımadığım için bendeki boşluklarını kendimle dolduruyorum. Ona benziyor olma fikri beni rahatlatıyor. Sahnede sıkılması ve sıkıldığını belli etmesi, dünya üzerinde bir üne sahip olup ucuz barlara gitmesi beni etkiliyor. Gündelik hayatta sıkıştığımda mp3’ten Amy dinlemek mesela okula geç kaldığımda, son otobüsü kaçırdığımda, 18 yaş sınırıyla karşılaştığımda... Amy’yi düşündüğümde insanlarla daha kolay başedebiliyorum.
Sefa Tokgöz: Amy bu süreçte korktuğum bulaşamadığım şeylerle yüzleşmemi sağladı. Yani bir nevi ondan cesaret aldım. Oldum olası izlenilmekten çok rahatsızdım. Ama bunu dile getirip uğraşamıyordum. Yürürken sokakta günlük hayatta sürekli izlenildiğimi düşünüyordum ve üzerimde bir baskı oluyordu. Amy’nin de bununla uğraştığını gördüm.Benim için ütopik bir öğretmen oldu. Başkalarının koyduğu kalıpların dışına çıktığım an Amy de olsa böyle yapabilirdi diye düşünmek beni rahatlatıyor. Dışardan bakıldığında çok zıt karakterlermiş gibi görünüyoruz. Bence Amy’nin bizden haberi olsaydı, bizi tanısaydı eğer onun hakkında düşündüklerimizi bilseydi bize diğer fanları gibi yaklaşmazdı. Belki de ben öyle düşünmek istiyorum.
Oyunun içeriğinden bahseder misiniz biraz?
C. E: Oyun Amy’le kurduğumuz özdeşliğin bize sağladığı rahatlama ve bunun getirdiği sağlıksızlık üzerine. Londra ve İstanbul çatışması biraz da. Londra’da, bizden başka koşullarda yaşayan, hayranlık duyduğumuz bu kadını yaşadığımız şehirden anlama çabası.Biz Amy’ye yaklaştıkça ondan uzaklaştık, ondan uzaklaştıkça daha da yaklaştık. Bu yolculuğu, içinden Amy şarkılarının da geçtiği bir performansla şimdi Tünel Meydanı’nda seyirciyle paylaşacağız.
"Sen de mutlu olma Amy" ismi Yıldız Tilbe’nin şarkısından alıntılandı ve "Amy – e mi?" ile bir kelime oyunu yapılmış. Bu isme nasıl karar verdiniz? Tepki gelir mi sizce?
C. E: Yıldız Tilbe bu sürecin en önemli parçalarından biriydi. İbrahim Tatlıses’le canlı yayında yaşadığı tartışmayı izledik defalarca; erkek ve güçlü bir figürün karşısında duruşunu, tavrını. Amy’le kurduğumuz duygusal bağı Yıldız Tilbe’yle İstanbul’a taşıdık. Bir tepki gelirse işe, sanırım en çok bizim Amy’yi anladığımız yer ya da onu sahiplenme biçimimiz üzerine gelebilir. Belki de gelmez. Ama ‘Sen de Mutlu Olma Amy’ süreç içinde kendimize de acımasız sorular sorup Amy’ye baktığımız yeri sürekli kurup bozduğumuz bir yolculuğun sonucu.
Nihan Bora
