Büyücünün adı “Osman Şahin” idi. Kendisi Türk edebiyatının önemli yazarlarından... Daha çok köy öyküleri yazmış, yaşanmış hikayeleri dillendirmiş. Hayatı o kadar renkli geçmiş ki, bu renkte onun hikayelerine yansımış. Hikayeleri sanki bir gökkuşağı , hayatın her kesitinden bir parça bulabiliyorsunuz.
Sıkça işlenen konuların başında ölüm var ama yaşamda unutulmamış. Olayların içinde bolca hareket var, sonuna kadar mücadele etmek, gerektiği yerde ise teslimiyette var.
Bugünse bir başka büyücü ile randevum var. Adı “Yetkin Aröz ”. İkisinin uzmanlık alanı farklı. Biri olayları, kişileri anlatırken, bir diğeri duyguları canlandırıyor.
Bu aralar büyücüler hayatımın bir parçası oldu. Nereden çıktı şimdi bu derseniz çokta garip değil aslında.Bir süredir bir büyücülük okuluna gidiyorum. Sözlerimle yarattığımı fark ettiğimden beri yeni tarifler peşindeyim. Orada karşılaşıyorum bu olağanüstü güçlerle... Yoksa biliyorsunuz, onlar pek dikkat çekmeyi sevmez. Yolda birçok kere karşılaşmış, omuzlarına bile çarpmış ama onları tanımamış olabilirsiniz. Yaşamın içinde birer gözlemci kalabilmek için tanınmamayı seçerler. Vakitlerinin çoğunu, uykularının yarısını hep diğer büyücüleri tanımak geçirler. Kendilerine ait içi gizli dehlizlerle dolu dört duvarları arasında günlerce kaybolurlar. Sonra ortaya tekrar yeni tariflerle çıkarlar.
Onları gördüğümden beri kendimi beğenmemeye başladığımı fark ettim. Benim kelimelerimde insanlar canlanmıyor, benim çizdiğim resimlerimde suyun sesi duyulmuyor, ekmeğin kokusu burnunuza gelmiyordu. Ya da esen rüzgarla şöyle bir ürperip hırkanıza daha bir sıkı sarılma, yorganı biraz daha çekme ihtiyacı duymuyordunuz.
Onların ustalığı karşısında hareketsiz kaldığımı fark ettim.
Ben de o zaman burada fark ettiklerimi yazarım dedim. Her değişen zeminimizde birden bire ustalığımız kaybedip, acemi oluşumuzu, her yükseldiğimiz spiralimizde tekrar tekrar başa dönmemizi ve bunun bizde yarattığı etkilerden konuşmak istedim.
Buradaki acemiliğim ve onun bana hissettikleri bana yeni farkındalıklar getirdi.
Tam her şey çok iyi, toz pembe, tam da istediğim gibiyken… bir anda değişen zeminimle pek de sandığım kadar tam olmadığımı bu yeni alanda usta olmadığımı fark ettim. Biraz yol alıp acelece hah şimdi oldu, tas tamamım dediğim anda ise kayan bir zeminle birden bire tepetaklak oluşum eklenince hareket edememeye sahip olduklarıma da sahip çıkamadığımı fark ettim.
Bir önceki farkındalığımın ışığında yeni zeminimde sabırla ilerlerken gene alınacak dersler, yapılacak eylemler, fark edilecekler olduğunu anladım. Bitmeyen bu yolculuk, hayatımda aradığım serüvendi.
Aslında spiralimdeki basamaklar benzerdi.
Ben yeni zeminlerimde acemileşince yeni ustalarımla tanışıyordum. Onların yaptıkları bana öğretici yol gösterici oluyor. Onların karşısında olmak istediklerimi görüyordum.
Ben ustalaştıkça ise yeni öğrencilerimle tanışmaya başladım. Bu sefer yapabildiklerimle onlara yol gösterici oluyordum. Onların yanında ise kendi yolumu gördüm, olduklarıma sahip çıktım.
Anladım ki, hayatta durmak yok. Sahip olduklarına şükredip ilerlemek, yola devam etmek var.
Yaşamda benim ışığım birileri için yol göstericiyken, başka bir yerde başka birinin ışığı ise bana devam edebilmek için aydınlık, yol gösterici olabiliyor.
İşte o zaman hepimizin birbirimize karşı nasıl sorumlu ve görevli olduğunu anladım. Her yükselen zeminimde değişen gözlüklerimle olanı daha bir başka ama gene aynı benle görmeye başladım.
Hem usta hem de acemi olarak yaşam denen bu oyunda yazmaya devam ediyorum.
Yeni zeminleriniz sevgiyle kabul etmeniz ve her zeminde yeni rolünüzdeki performansınızla Oskar'a aday gösterilmeniz dileğiyle,
Sevgiyle yazdım,
Saba Deniz
Yaşam koçu
