Ne zaman ağaçtan dökülen palamutların hepsi size aynı görünmeye başlarsa, işte o zaman sorarım size “içindeki çocuğunu nereye gönderdin” diye.

Saba Deniz

Ufak bir kız çocuğu var içimde her şeyi merak eden, her şey hakkında binlerce soru sormak isteyen, hayatı keşfetmekten, duygularını hissetmekten mutlu olan.

Doğduğumda beraberdik. 0-6 yaş arasında oyunlar oynardık çamurların içinde, koşmaktan kan ter içinde kalırdık, duvarlardan atlarken dizlerimiz yara bere içinde olurdu. La Fontene sayesinde ilk karıncayı fark ettiğimizde, üzerine bastığımız karınca için güzel bir tören düzenlemiş sonra da bir hafta mezarına çiçek götürmüştük. O zaman hep seviçte, çoşkuda, anda, mutluluktaydık.

Ne zaman içimdeki çocuğumun ellerini bıraktım, ilk olarak onu ne zaman kaybettim hatırlamaya çalışıyorum. Okula başlayıp derslerime çalışırken mi, yoksa büyüklerin söylediklerini koşulsuz alıp, kendi gerçeğim kabul ettiğimde mi onu susturmuştum?

Neyse ki onu farkındalığımda tekrar buldum. Geldiğinden beri daha bir mutluyum. Her şeyi birlikte yeniden keşfetmeye başladık. Yerde onunla palamut toplarken ve şen kahkahalar atarken arkadaşı; sokaklarda yağmurun altında sırılsıklam şarkı söylemek isterken de annesi oldum.

O geldiğinden beri içimde bir çoşku, tarifsiz bir bayram sevinci var.

Her yeni gün ruhum için bir ziyafet sofrası, karşılaştığım her bir insan başka bir ben sanki.

Yaşam artık bizim için oyun alanı ve biz her yeni gün birlikte bir şeyler öğreniyoruz. Yaşadığımız deneyimlerden fark ettiklerimizle duygularımızı tanıyarak, hayatı çocuk çoşkusuyla keşfediyoruz.

Artık izin vermiyorum onu kimsenin üzmesine, öncelikle de kendime. Yaptıklarım ve yapamadıklarım için kendimi sorgulamıyorum, kızıp, dövmüyorum. Olanı olduğu gibi kabul edip, gelişmemize yardımcı oluyorum.

Her an kendime “ içimdeki çocuğumu yani beni koşulsuz sevdiğimi” hatırlatıyorum.

Bu duygular sizde nasıl yansıyor?

İçinizdeki çocuğu hiç kaybetmeniz ve ona sahip çıkmanız dileğiyle,

Sevgiyle Yazdım,
Saba Deniz
Yaşam Koçu