Yükselmek için tutunmayın,

Bırakın ağırlıkları,
Olanı olduğu gibi kabul edin,
Yaşadıklarına şükredin,
Ve önünüze sizi geliştirecek yeni deneyimlere bakın.

Başınıza bir olay geldiği zaman bu olay karşısında nasıl tepkiler veriyorsunuz?

Belki birine sinirlendiniz ya da işleriniz istediğiniz gibi gitmedi. Beklemediğiniz sonuçlarla karşılaştınız. Gün içinde yaşadığınız bu olayların ne kadarı içinizde kalıyor?
Eve geldiğinizde, yatağa yattığınızda gün içindeki olayların ne kadarını düşünmeye devam ediyorsunuz?
İnşallah çok düşünmüyorsunuzdur. Çünkü her düşündüğünüz olumsuz düşünce ile vücudunuza toksin veriyorsunuz. Yarım saat egsoz koklamak veya bozulmuş, küflenmiş bir yemeği yemek gibi...
Kendinize kızdığınız, öfkelendiğiniz veya olanı olduğu gibi kabul etmeyip, isyan ettiğinizde kendinize verdiğiniz zarar da benzer şekilde olmaktadır.


Bu oluşan toksinler sonucunda kendinize ne mi yapıyorsunuz?
1. Hastalanmak için kendinize zemin hazırlıyorsunuz.
2. Olumsuz düşüncelerle olumsuz yaratımlara devam ediyorsunuz.

Öyleyse bırakın bu düşünceleri olanı olduğu gibi kabul edin.
Bakın bakalım bu yaşamış olduğunuz deneyimin size kazandırdıkları ne olmuş?
Neyi fark etmeniz, hangi yönünüzü geliştirmeniz gerekiyor?

Sizinle tutunduklarımızın sonucunda olanları anlatan bir hikaye paylaşmak istiyorum. Buradaki hikayeden yola çıkarak, bakın bakalım ufak bir olumsuz düşünce sizi nasıl zarar verebilecek boyutlara getiriyor.

Bardağın ağırlığı
Profesör elinde içi dolu bir bardak tutarak dersine başladı. Herkesin göreceği bir şekilde tutuyordu ve ardından sordu:
“Bu bardağın ağırlığı sizce ne kadardır?”
'50gm!', '100gm!', '125gm' ...diye yanıtladı öğrenciler.

“Bardağı tartmadıkça gerçekten ben de bilemem,” dedi profesör. Ama, benim sorum şu ki: “Bu bardağı böyle birkaç dakikalığına tutsaydım ne olurdu?”
‘Hiçbir şey' diye yanıtladı öğrenciler.

“Tamam peki 1 saat boyunca tutsaydım ne olurdu?” diye sordu profesör bu kez…
“Kolunuz ağrımaya başlardı efendim” diye öğrencilerden biri yanıtladı.

“Haklısın, peki şimdi ben 1 gün boyunca tutsam ne olurdu?”
“Kolunuz iyice ağrır, kas spazmı olur, kolunuz batar bunun gibi sorunlar yaşardınız ve hastaneye gitmek zorunda kalırdınız!’’ Tüm öğrenciler çeşitli yorumlar yaptı ve gülüştüler.

“Çok iyi. Peki tüm bu sorunlar olurken bardağın ağırlığında bir değişme olur muydu?” diye sordu profesör.
“Hayır….” diye yanıtladı herkes.

Peki o zaman kolun ağrımasına ve kas spazmına neden olan neydi?”
Öğrenciler bulmaca çözermişçesine düşünmeye başladılar.
“Acıdan ve ağrıdan kurtulmak için ne yapmam gerekir bu durumda?” diye profesör tekrar sordu.
“Bardağı bırakın düşsün!” diye öğrencilerden biri yanıt verdi.
“Kesinlikle!” dedi, profesör.

“Hayatın problemleri de böyle bir şeydir. Onları kafanda birkaç dakika tutarsın. Bir sorun yokmuş gibi görünür. Uzun bir süre düşünürsün. Başınız ağrımaya başlar.
Daha uzun düşünürsün. Artık seni bitirmeye ve hiçbir şey yapamamana neden olur.
Hayatınızdaki mücadeleleri ve problemleri düşünmek önemlidir, fakat DAHA ÖNEMLİSİ onları her günün sonunda, uyumadan önce yere bırakmaktır (bardak gibi). Bu şekilde strese girmez ve her gün taze bir beyin ile uyanır ve her konuyla ve yolunuza çıkan her mücadele ile başa çıkabilecek güçte olursunuz!”

Öyleyse her günün sonunda kendinize şunu sorun:
‘Hala elinde tuttuğum bardak var mı? ’ varsa eğer “Bırakın”.
Bu bana Yalın’ın bir şarkısını hatırlatıyor “Koyver gitsin! “. Dertlerimize takılmamızı ve onları “koyvermemizi “söyleyen bu şarkıyı bir de bu farkındalıkla dinler misiniz?

Unutmayın; geçmişe ve olanlara takılmamak iyi bir zihin terbiyesinin ifadesidir. Sizin de yaşamınızın kontrolünü ele almanız için zihninizde beslenen egolarınızın oyunlarına gelmemeniz gerekir.


Taşıdığınız ağırlıkları sevgiyle evrene teslim etmeniz ve sizi geliştirecek yeni deneyimlerle yükselmeniz dileğiyle,

Sevgiyle yazdım,
Saba Deniz
Yaşam Koçu