sizinle Pudra sayfalarında buluşmayalı uzun bir süre oldu. Son yazımdan bu güne araya aylar girmiş olsa da bana gönderdiğiniz hatır soran mesajlarınız ve yeniden düzenli yazmam için teşvik eden mesajlarınıza çok teşekkür ederim. Sizden aldığım destek ile tekrar yazmaya heveslendim.
Bu yazım aslında biraz arayı kapatma, bu süreci nasıl geçirdiğimle ilgili... Her zaman olduğu gibi bu defa da sizinle kendi deneyimlerimi paylaşacağım.
Yazı yazmıyordum da ne yapıyordum?
''Her gelen yeni kimlik kendine yer edinene kadar diğer kimlikler bundan etkilenirmiş.''
Sanıyorum benim içinde böyle oldu. Annelik kimliğim o gelişken ve yenilikçi ki rengi, cazibesi, eğlencesi bana diğer bütün kimliklerimi unutturdu. Gözümü kapatınca gördüğüm minik patates ayakların ve kıvırcık lülelerin etkisinde kalmış olmalıyım ki, kafamda dolaşan kelimeleri bir türlü elimle buluşturamadım.
Sırf yazı yazmak olsa.. Neredeyse bütün diğer kimliklerim alarm vermekte. Tabii bundan en çok etkilenen “Ben“kimliğim. Eskisi gibi ayaklarımı uzatıp dizi seyretmek, istediğim zamanda yemek yemek, istediğim saatte uyanmak pek mümkün değil. Evde boş kaldığım ilk vakti, bireysel ihtiyaçlarıma ayırıyorum. Tabii eski kalitede olmasa da acil olarak karşılanıyorlar.
Eş kimliğimi soracak olursanız , eşimin durumu pek fark ettiğini sanmıyorum. Ne de olsa o da şu an yeni kimliğinin heyecanınla iş çıkışları koşarak eve geliyor. Haftasonları cicimizi nereye götürsek planlarını çarşambadan yapıyor. O da benim gibi eş kimliğini bir tarafa bırakmış, babalığa alışıyor. Babila olmanın keyfini çıkarıyor.
Arkadaşlarımla olan ilişkilerimde ise benzer durum onlarda da mevcut olduğu için birbirimize anlayış gösteriyoruz. Ama zaten kız kıza buluşmak için normal bir zamanda bir sürü yazışma, tel konuşması yapmamız gerekiyorken, bu yeni kimliklerimizle durum biraz daha zorlaştı. Maillere, çalan telefonlara bile ancak birkaç gün sonra dönebiliyoruz. Artık neredeyse sadece buluşma niyetimizden bahseder olduk. Kerkeza buluşabilirsek de birbirimize bir mucizeyi gerçekleştirmiş gibi bakıyoruz.
Aslında bu durumu lehine çeviren bazı kimliklerimde yok değil. Akraba ilişkilerim oldukça güçlendi. Bayramlar,tatiller, aile yemekleri derken daha sık bir araya geliyoruz, gelemediklerimizle de daha sık konuşuyoruz.
Annemle ise sohbetlerimiz hiç bu kadar iyi olmamıştı. Meğer annem ne iyi bir dinleyiciymiş. Cicimin hikayelerini ona saatlerce anlatabiliyorum. Sıkılmak bir tarafa bana tekrar tekrar sorararak hikayeyi farklı açılardan yeniden anlatmam için teşvik bile ediyor.
Sürpriz bir gelişme ise iş kimliğimde oldu. Yaşam koçluğu kimliğime bir yenisi daha eklendi. Nefes koçu oldum. Size ilerdeki yazılarımda bu alandaki deneyimlerimden bahsedeceğim.
Asıl güzel haberi ise sona sakladım. “Bebekle Doğmak” adlı kitabım çıktı. Kitapta tüp bebekle çocuk sahibi olma sürecimden bahsediyorum. Kendi deneyimlerimi anlatmamın yanı sıra tüp bebekle çocuk sahibi olmak isteyen birine hatta zorlu bir süreçten geçen herkese nasıl kendilerini motive edebileceklerini anlatan, yol gösteren bir kitap oldu. Okursanız, etrafınızda bu süreci yaşayan birilerine tavsiye ederseniz sevinirim.
Hatta kitapla ilgili yorumlarınızı da heyecanla bekliyor olacağım. (Kitabımla ilgili bilgi için buraya tıklayabilirsiniz.)
En kısa zamanda yeni yazılarda görüşmek dileğiyle,
Sevgiyle yazdım,
Saba Deniz
www.sabadeniz.com
