Dün biraz kalbimle konuştuk. Elimizde bir fener, dip köşe ışık tuttuk. Bu zamana kadar kimleri misafir kabul etmiş. Kalbimin köşesine kimler kurulmuş, kök salmış.


Gözlerimi kapattım ve kalbime sordum: Kimler geldi, kimler geçti?

Cevapları karışık geldi: “Kök salanları biliyorsun, sana mevsimlik açan çiçekler gibi kısa süreli ziyaretçilerin olmuştu. Onları anımsatacağım, onlar hakkında konuşalım.” dedi.

Bazılarından karşı tarafın haberi vardı muhakkak ama kimilerini benden bile habersiz kalbime gömmüş. O anlattıkça ben şaşırdım, yüzüme tatlı bir gülümseme yayıldı. Tek tek resmi geçit yaptılar önümde. Defileye okul önlüklü, okul formalı, yırtık jean pantalonuyla, elinde içkisiyle, takım elbisesiyle, tenis raketiyle, omuzlarına dökülen dalgalı saçlarıyla katılanlar oldu. Bazıları sadece sesi ile katıldı, bazısı da arka arkaya dizdiği kelimelerle eşlik etti.

Tutamadığım elleri, öpemediğim dudakları, başımı omzuna yaslayamadığım bedenleri, boğazımda düğümlenen haykıramadığım sevgi sözcüklerimi anımsarken beni yaşamaktan alıkoyanları fark etmeye çalıştım. Eski korkularımın esiri olduğum o zamanları hatırladım. Kalbimi kaç sevgiye kapattığımı saymaya parmaklarım yetmedi.

Sonra birden kalbimle zaman tüneline girdik. Bana cesaretimi toplayamadığım anlarımı gösterdi. Cesaretim yokken egomun kontrolündeyken bana ait olmayan yargıların altında ezilip, başkalarına ait tecrübeleri satın alışımı tekrar hatırlattı. O zaman ‘kalbimin sesini dinlemek yerine onu susturup, nasıl başka sesleri dinlemişim’. Beraber bir filmi seyreder gibi seyrettik.

Şimdiki farkındalığımda bakıyorum da egom kontrolünde olmayan duyguları seçmemi istememiş, bende onunla uyum içinde olmak adına içimdeki çoşkuyu, sevinci ve eğlenceyi ertelemişim. Sadece anda var olabilen duygularımı bir kenara itip, egomun kurallarını yani mantık ve aklımı seçmişim.

Farkındalıksızlıkta yaşadıklarıma bakarken kendimi egomun zincirlerine bağlanmış, korku, endişe, utangaçlık ve cesaretsizlik duvarları arasında sıkışıp kalmış halimde gördüm.

O halime ve kaçırmış olduğum anlarıma sevgi gönderdim. O zamanki farkındalığımda kendim için en doğrusunu seçtiğimi bilerek kendime sevgi ile sarıldım.

Kalbim yaptığımız hesaplaşmada en ağır faturaları yaşanmışlıklardan çok yaşayamadıklarımıza çıkarmış. Zamanında yaşamamayı tercih ettiklerim bir süre sonra tekrar başka resimlerde karşıma çıkmışlar. Aslında bu gelişim yolunda hiçbir duygudan, tecrübeden kaçış yokmuş. Duyguların yardımıyla ana sarıldıkça, egodan uzaklaşmak ve daha farkında bir bene ulaşmak mümkünmüş.

Hani bazen kelimeler kısa kalır duygularımızı anlatmaya, ben öyle zamanlarda şarkılara sarılırım.

Birden bire aklıma gelen veya radyoda dinlediğim bir şarkı duygularıma tercüman olur.

Bu şarkıyı yaşayamadığım bütün aşklarıma ithaf ediyorum.

Size karşı hissettiklerim işte öyle bir şeydi…

Hepiniz iyi ki varsınız, içimde bir yerde saklısınız.

İŞTE ÖYLE BİR ŞEY
Seni düşündüm dün akşam yine
Sonsuz bir umut doldu içime
Birde kendimi düşündüm sonra
Bir garip duygu çöktü omzuma

Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyarda insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey

Hani eski bir resme bakarken
Hani yılları sayar da insan
Hani gözleri dolar ya birden
İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey

Seni düşündüm dün akşam yine
Bir garip huzur doldu içime
Birde kendimi düşündüm sonra
Bir garip duygu çöktü omzuma

Hani yıldızlar yanıp sönerken
Hani bir yıldız düşerde insan
Hani bir telaş duyarda birden
İşte öyle bir şey

Hani yağmurlar yağar ya bazen
Hani gök gürler ya arkasından
Hani şimşekler çakar peşinden
İşte öyle bir şey, işte öyle bir şey

Erol Evgin’le özdeşleşmiş bir şarkı: İşte Öyle Bir Şey


Yaşamınızda yaşayamadıklarınızdan duyduğunuz pişmanlıkların az yer kaplamasını dilerim,


Sevgiyle yazdım,
Saba Deniz
Yaşam Koçu