Özellikle 1 yaşını tamamladıktan sonra çocuklarda yoğun bir ebeveynden ayrılma endişesi gözlemlenir. Annenin işe gitmek ya da alışverişe çıkmak gibi günlük işler için çocuktan ayrılmasının ötesinde, tuvalet girmesi bile sorun olmaya başlar. Çocuk güçlü bir şekilde ağlayarak annenin gözden kayboluşuna tepki gösterir. Aslında çocuğun bu protestosu, ayrılıkla başa çıkabilmek için kullandığı sağlıklı bir yöntem olarak değerlendirilmelidir.
Çocukların 13-14 aylık dönemden itibaren istek duygusu ve kendini ortaya koyma ihtiyacı yükselir. Ayrıca, ilk defa sevdiği kişilerin yanında olmadığı zamanlarda başka bir yerde var olmaya devam ettiğini algılamaya başlar. Bu gelişim düzeyine ulaşmış bir çocuk doğal olarak annesiyle birlikte olmayı ister.
Normal bir durum mudur? Yoksa ciddi bir yardım almak gerekir mi?
Özellikle yaşamın 2. yılında görülen ebeveynden ayrılma endişesini normal olarak görmeli ve sağlıklı gelişimin bir aşaması olarak değerlendirmeliyiz. Ancak bu durumun normal olduğunu bilmemiz ciddiye alınmaması gerektiğini göstermez. Çocuk, ayrılık sırasında gerçek bir sıkıntı ve yoğun duygusal zorlanma yaşamaktadır. Bu güçlükle başa çıkabilmesi ve sağlıklı şekilde atlatabilmesi için ebeveynin doğru adımları atması gerekir.
Onlara nasıl davranmalıyız/nasıl sakinleştirmeliyiz?
Çocuğun ayrılıkla başa çıkabilmesine yardımcı olmanın ilk adımı çocuğu önceden hazırlamaktır. Örneğin, günlük bir işiniz için dışarı çıkacağınız ve çocuğunuzu bir başkasıyla bırakacağınız zaman çocuğunuza şunları söyleyin: ‘Ben birazdan gideceğim. Senin öğle uykundan önce eve dönmüş olurum. Dönünce sana neler aldığımı göstereceğim.’ Bu noktadan sonra ebeveyn çocuğun ayrılık sırasında ağlamasına hazırlıklı olmalıdır. Bu sırada ebeveyn döneceğine söz vermeli ve gidiş sahnesini çok uzatmadan ayrılmalıdır. Dönüşte verdiğiniz sözü tuttuğunuzu çocuğunuza hatırlatın. Bu, gelecekte size güvenmesinin temelinde yatan şeydir.
Ayrıca, ebeveyn gittikten sonra çocukla kalan kişinin tavrı da önemlidir: çocuğa sevecen şekilde sarılmak, sakinleştirmeye çalışmak, annesinin döneceğinden bahsetmek ve adım adım keyifli bir aktiviteye geçişini sağlamak gerekir.
Bu tip çocuklar nasıl tedavi edilebilir?
Günlük ayrılıklar sırasında yapılan en büyük hata çocuk fark etmeden gitmeye çalışmaktır. Bu durumda anne çocuğun protestosuyla karşılaşmamış olur ancak çocuk açısından daha ciddi sakıncalar ortaya çıkar. Anne fark ettirmeden gittiğinde çocuk, annesinin ortadan kaybolduğunu önünde sonunda fark eder ve bu durum güven duygusuna normalden daha fazla zarar verir çünkü annenin gidişi çocuğun kendi kontrolü dışında gerçekleşmiştir. Annenin ne zaman gideceği ne zaman döneceği belli değildir. Bu sebeple de anne eve döndükten sonra tuvalete girme gibi kısacık ayrılıklara bile tahammül göstermek zorlaşır. Eğer bir süredir çocuğunuza fark ettirmeden gidiyorsanız çocuğunuzun ayrılma endişesi iyice tetiklenmiş olabilir. Bu durumu çözmek için sabırlı olmanız gerekir.
Bu aşamadan itibaren her ayrılışınızı çocuğunuza önceden bildirin, çocuğunuz gidişinizi görsün ve mümkünse kısa ayrılıklarla başlayıp ayrılık süresini adım adım yükseltin. Döndüğünüzde çocuğunuza söz verdiğiniz gibi döndüğünüzü hatırlatın ve sarılma gibi yakın temas içeren aktivitelere vakit ayırın.
Çocuklar böyle bir obsesyondan nasıl kurtarılabilir?
Çocukların ebeveynden ayrılma endişesi zamanla hafifler. Bu süreç içerisinde çocuğunuza ‘anne ve baba her zaman geri dönüyor’ mesajını vermeniz faydalıdır. Çocuğunuzla, sevdiği bir oyuncağı battaniyenin altına saklayıp sonra açarak ce-eee oyunları yapın ya da odanın içinde koltuğun ya da perdenin arkasına saklanıp çıkarak saklambaç oynayın. Bu, ayrılma-birleşme oyunları çocuğunuzun gitseniz bile döneceğiniz algısını geliştirmesine yardımcı olur. Ayrıca, ayrılık zamanını aşamalı olarak yükseltmek de etkilidir. Aylarca bebeğinizle hiç ayrılmadan beraber olduktan sonra bir anda işe başlamak ya da çocuğunuzu bir anda tam zamanlı anaokuluna göndermek gibi şeyler yapmayın. Ayrılık süresini aşamalı olarak arttırmak en doğrusudur.
Büyüdüklerinde karakterlerini etkiler mi?
Bazı araştırma ve gözlemler çocukların ebeveynden ayrılma durumuna verdiği tepkinin karakteriyle ilintili olduğunu göstermektedir. Çocuğun annenin ayrılışına gösterdiği tepkinin şiddeti, kişilik olarak kararlılığının ve kendini ortaya koyma konusundaki güveninin göstergesi olabilir. Eğer çocuk ebeveynin ayrılması durumunda sesli bir protesto yerine kendi içine kapanarak yas tutuyorsa bu durum çocuğun karakteriyle ilgili olarak güven eksikliği ve depresif eğilim gibi şeyleri düşündürür. Yine de, erken dönemdeki ayrılma endişesini ebeveyn doğru şekilde yönetebilirse çocuk üzerinde karakter gelişimi bakımından kalıcı olumsuz bir etkisi olmayacaktır.
Gelişim Uzmanı Psikolog Sinem Olcay
İstanbul Parenting Class
Adres: Zeytinoğlu Cad. Arzu 1 Apt. No:2 Diare:27 Etiler/İstanbul
Tel: 0212 351 9001
E-mail: sinem@istanbulparentingclass.com
Web: www.istanbulparentingclass.com
