Bütün bebekler dünyaya farklı dilleri öğrenmeye hazır olarak gelirler. Bunun nedeni farklı sesleri ayırt edebilme becerisine sahip olarak doğmalarıdır. Üstelik, bebeklerin ayırt edebildikleri sesler mutlaka ana dillerinde var olan sesler değildir. Örneğin, çok küçük bir bebek ana dilinde var olmasa da /u/ - /ü/ veya /d/ - /b/ gibi sesleri ayrıştırabilir. Fakat, bir süre sonra bebekler ana dillerinin repertuarında bulunmayan sesleri ayırt edebilme becerilerini kaybederler. Bu değişim dünya üzerinde değişik dillerin konuşulduğu bölgelerde doğmuş çocukların ilk başlarda benzer sesler çıkarıp bir süre sonra çevrelerinden duymadıkları sesleri kullanmayı bırakmalarıyla da göze çarpar.

Yeni bir dil öğrenme sürecinde, kendi dilimizde var olmayan sesleri ayırt ve telaffuz etmenin ne kadar güç olduğunu çoğumuz deneyim edinmişizdir. Özellikle 1-5 yaş arası, ikinci dili anadilinin aksanını yansıtmadan kusursuz öğrenmek için ideal dönem olarak belirlendi. Buna bağlı olarak, ikinci dili erken çocukluk döneminde öğrenen çocukların, ortaokul ya da lisede öğrenen çocuklara göre daha iyi aksanla konuştukları doğrudur. Fakat bu noktada, ikinci dilin ne amaçla öğrenildiği ve ikinci bir dili konuşurken aksanın ne kadar önemli olduğunu değerlendirmek gerekir. Birçok durumda, ikinci dil öğreniminde amaç o dilde iletişim kurabilme ve bunun kişiye kattığı kültürel ve sosyal zenginliktir, aksan daha geri plandaki bir endişedir.