İnsana insan olduğunu hissettiren, ezmeyen, dışlamayan, kucaklayan kasabalar bunlar. Bahçesiyle avlusuyla, ahşabıyla taşıyla emeğin, zevkin ve helal paranın mahsulü güzel evlerin kasabaları. Neden sağ kalabilmişler? Dediğim gibi ana yol kuzeye kaydırılmış. O yumuşak, cana yakın, yeşil vadilerin içinde gözlerden ve kalabalıklardan uzak kalmışlar.

Mudurnu işte bunlardan biri… Bu harikulade Osmanlı kasabası bir talihsiz bir şekilde tavukla anılıyor. Ciddi haksızlık.
Hangi mevsim gittiysem içimi huzurla doldurmuş bir yer Mudurnu.
Nefis bir çarşısı var. Eski zamanlar çarşılarından. Sobacısı yorgancısı ve hatta alemcisi (minare ve kubbelerin tepesinde bulunan bakır hilaller) bile olan bir çarşı. Hepsi yan yana.

Zaman hiç uğramamış demeyi isterdim ama uğramış elbette. Artık kim yün yorgan yaptırıyor ucuz elyaflar varken? Alemleri kim değiştiriyor eskisini bile fark etmiyorken insanlar? Sobaları kim kuruyor elektriklisi varken? Esnaf dekor değildir. Senin göz zevkin için kalamaz orada. Bir gün kalmayacaklar. Belki bu yazı yazıldığı sırada bile biri daha kapatmıştır dükkanını. Kapanıp gidene kadar görün derim.

Nasıl gidilir: İstanbul Ankara E-80 (TEM) yolundan 157 km sonra Akyazı çıkışından çıkın, Adapazarı/Mudurnu yönünde sola dönün (1,4 km). Memleketin en güzel yolundan devam edin (83 km)